สวัสดีครับผมชื่อ เจษ อายุ 21 ปี
ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ตอนนี้ผมอยู่ปี 3
คณะวิศวะครับ
ผมเองเป็นลูกคนที่สามของพ่อแม่ซึ่งผมเป็นคนจังหวัดเชียงใหม่โดยกำเนิดครับ
ผมมีพี่ชายคนหนึ่ง พี่สาวคนหนึ่ง
ซึ่งทั้งคู่ต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวกันหมดแล้วครับ
ส่วนผมเองก็ต้องตั้งใจเรียนมาก ๆ
เพื่อจะได้รีบทำงานช่วยเหลือบริษัทของพ่อผมซึ่งตอนนี้กำลังรุ่งเรืองอยู่ใน
ขณะนี้ บ้านผม
นั้นเป็นร้านคอมพิวเตอร์ซึ่งทุกวันมีคนเข้าร้านมามากทั้งซื้ออุปกรณ์บ้าง
ซ่อมคอมฯบ้างซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของบ้านผมอยู่แล้ว
เสียเวลากันมามากแล้วผมเองก็ขอเริ่มต้นเรื่องของผมนะครับจะได้ไม่เสียเวลา
เรื่องของผมนี้เกิดขึ้น เมื่อเดือน ธันวาคมที่ผ่านมานี้เองครับ
ผมเองได้รับเลือกให้เป็นนักฟุตบอลของคณะไปแข่งกับทีมคณะอื่น ๆ
ในงานกีฬาของมหาวิทยาลัยซึ่งมีประจำทุกปีครับ
ซึ่งการแข่งขันฟุตบอลนี้เองที่ทำให้ ผมได้รู้จักกับผู้หญิง
คนหนึ่งซึ่งเธอเป็นลีดเดอร์ของคณะอื่นชื่อ ฟ้า ครับ
ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอนั้น ผมเองยังคงเฉย ๆ
อยู่เพราะว่าผมไม่ค่อยจะสนใจผู้หญิงซักเท่าไร
ไม่ใช่ว่าผมจะขี้เหล่นะครับหรือไม่หล่อหรอก
เพียงแต่ผมเคยมีอดีตที่ฝังเจ็บลึกเมื่อตอนอยู่มัธยมปลายครับ
ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสุดหัวใจ
ยอมเสียทุกอย่างแม้กระทั่งการเรียนเพื่อจะเอาใจเธอคนนี้ทุกอย่าง
แต่ผลของการทุ่มเทให้กับเธอคือ การโดนเธอหักหลังครับ
ผมยังจำคำที่เธอพูดกับผมได้เมื่อตอนที่ผมรู้ว่าเธอหลอกรักผมเพื่อเธอต้องการ
ประชดแฟนของเธอเท่านั้น คำที่เธอพูดออกมาจากปากก่อนที่เธอจะจากไป
"อยากโง่เองทำไม โดนสวมเขาตั้งนานแล้วยังไม่รู้อีกหรือว่าโดนผู้หญิงหลอก
ผู้ชายอะไรทั้งโง่ทั้งง้าวสุด ๆ ไปเลี้ยงควายซะ"
คำพูดคำนั้นเองครับที่ทำให้ผมต้องเกือบฆ่าเธอตาย
ดีนะที่เพื่อนของผมยังมาห้ามไว้ทัน ไม่งั้นอนาคตผมพังแน่
ตั้งแต่นั้นมาผมลืมอดีตที่เคยก้าวพลาดไปทั้งหมด
กลับลำมาเริ่มต้นใหม่จนสอบโควต้าได้คณะวิศวะอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
เอาละครับเข้าเรื่องต่อเถอะครับ ช่วงแรก ๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอชื่ออะไร
ผมคอยสังเกตเธออยู่นานเพราะเพื่อนผมเองอยากรู้จักกับเธอเหมือนกัน
ดูเธอเองเป็นคนที่สวยเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ทั้งขาวทั้งสวย
หุ่นเพรียวเหมือนนางแบบ
ทั้งเหล่าบรรดานักฟุตบอลคณะของเธอต่างติดเธอเป็นเกลียวและคนอื่นต่างก็ตาม
เธอติด ๆ เวลาที่ฟ้าไปไหนมาไหนต้องมีผู้ชายตามเธอเสมอ ผมเองอยู่มา 3
ปีรู้สึกว่าไม่ค่อยเห็นหน้าเธอบ่อยแต่เธอเองอยู่ปี 2 คณะศึกษาศาสตร์
เธออยู่มาตั้ง 2 ปีแล้วแต่ทำไมผมรู้สึกพึ่งเจอเธอครั้งแรก
คงเพราะผมนั้นมัวแต่หมกหมุ่นกับงานจนไม่มีเวลามาสนใจเหลียวแลใคร
แต่เรื่องของผมกับเธอก็เกิดขึ้นจนได้
หลังจากที่ผมแข่งฟุตบอลเสร็จโดยที่ทีมของผมชนะทีมศึกษาศาสตร์ไป 2-0
โดยผมยิงได้ทั้ง 2 ลูก
ผมกำลังเดินเข้าไปที่ห้องนักกีฬาของคณะเพื่อเตรียมเก็บข้าวของออกไป
ผมได้ยินเสียงดังห่างออกจากห้องผมไปนิดเดียว
เป็นเสียงผู้ชายกับผู้หญิงทะเลาะกัน
ช่วงแรกผมไม่สนใจเท่าไหรเพราะไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น
แต่ยิ่งนานขึ้นเสียงทะเลาะเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
ผมลองหยุดฟังดูก็พอฟังใจความได้ว่า
ผู้ชายมาสารภาพรักแต่ฝ่ายหญิงปฎิเสธพอนานเข้าผมก็ได้ยิน ผู้ชายพยายามจะ
ลวนลามฝ่ายหญิง เธอเองก็ร้องขอความช่วยเหลือ ผมซึ่งอยู่ใกล้ ๆ
ก็รีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะไม่ค่อยชอบฝู้ชายที่รังแกผู้หญิงอย่างนี้
ผมเข้าไปก็ต้องตกใจเพราะฝ่ายชายเองกำลังไล่ปล้ำฝ่ายหญิงอยู่ซึ่งฝ่ายหญิงเอง
ก็ดิ้นสุดฤทธิ์ ผมจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือเธอทันที
ส่วนฝ่ายชายเมื่อเห็นผมก็ตกใจพยายามที่จะชกผมแต่ผมก็สวนคืนไป 2
หมัดจนเขาเซแล้ววิ่งหนีไป ส่วนฝ่ายหญิงเองก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็น ฟ้า
นะเองซึ่งเธอบอกว่าถูกเพี่อนคณะเดียวกัน
ขอเธอเป็นแฟนแต่ถูกเธอปฎิเสธจึงโมโหพยายามจะปล้ำเธอ
แต่โชคดีที่เจอผมเข้ามาช่วยไว้ทัน ฟ้าเองขอบคุณผมซะยกใหญ่
เพราะเธอเพิ่งเชียร์เสร็จแต่กลับมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ เธอก็หมดกำลังใจ
ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงได้บอกว่า "อย่างไปคิดถึงมันเลย ลืมเสียเถอะครับ"
ผมก็กำลังเดินออกไป ฟ้าดึงมือผมไว้ให้หยุดแล้วถามชื่อผม
เรียนอยู่คณะอะไรเพื่อเธอจะได้จำไว้ว่ามีผมที่เคยช่วยเหลือเธออยู่
ผมเองก็ไม่อยากบอก
ชื่อให้เธอรู้เพราะผมถือว่าผมแค่เข้ามาช่วยเหลือเท่านั้นไม่ได้หวังอะไร
แต่ฟ้าเองออดอ้อนขอผมจนผมยอมบอกว่าผมชื่อเจษ อยู่คณะวิศวะ ปี3
หลังจากนั้นมาผมสังเกตเห็นเธอพยายามจะตามดูผมแต่ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
พอถึงวันแข่งขันกีฬาวันสุดท้ายทีมฟุตบอลของผมซึ่งแพ้ทีมแพทย์ศาสตร์ก่อนหน้า
นี้ก็อยู่ดูทีมอื่นแข่ง ผมเองก็มองเห็นเธอกำลังจ้องดูผมอยู่
ผมจึงลุกเดินหนีไป ฟ้าก็ตามมาหาแล้วถามว่าโกรธฟ้าหรือเปล่าที่ทำอย่างนี้
ผมบอกว่าไม่โกรธหรอกเพียงแต่ไม่เคยถูกผู้หญิงจ้องเอาอย่างนี้ เธอเองหัวเราะ
แล้วชวนผมไปกินข้าวเที่ยงหน้ามหาลัย
ผมเองก็ยอมไปกับเธอเพราะถูกลูกอ้อนของเธออีกนะแหละ
ระหว่างที่เราทานอาหารอยู่ในร้าน
เธอเองก็เล่าเรื่องให้ผมฟังว่าเธอเบื่อพวกคนที่มาตามเธอแจ
บางครั้งยังมีพวกที่ชอบเธอขนาดหนักแอบดักพบเธอแต่เธอก็หนีรอดไปได้
ผมเองฟังแล้วก็เห็นใจเธอที่ถูกผู้ชายทำอย่างนี้กับเธอแต่ผมเองก็ไม่อยากแสดง
ให้เธอเห็นเท่าไหร่จึงไม่พูดออกมา ฟ้าเองก็บอกผมว่าผมนั้นเป็นคนสุภาพ
พูดน้อย ใจเย็น ดูไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ แถมยังหล่ออยู่เหมือนกัน
ผมได้ยินก็เขินอายต้องแอบก้มหน้า พอฟ้าเห็นผมเขินก็หัวเราะชอบใจ
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ผมเห็นยิ้มของเธอก็ชอบเพราะเธอเองเป็นคนที่เวลายิ้มนี้จะน่ารักมากๆ
ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ตอนนี้ผมอยู่ปี 3
คณะวิศวะครับ
ผมเองเป็นลูกคนที่สามของพ่อแม่ซึ่งผมเป็นคนจังหวัดเชียงใหม่โดยกำเนิดครับ
ผมมีพี่ชายคนหนึ่ง พี่สาวคนหนึ่ง
ซึ่งทั้งคู่ต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวกันหมดแล้วครับ
ส่วนผมเองก็ต้องตั้งใจเรียนมาก ๆ
เพื่อจะได้รีบทำงานช่วยเหลือบริษัทของพ่อผมซึ่งตอนนี้กำลังรุ่งเรืองอยู่ใน
ขณะนี้ บ้านผม
นั้นเป็นร้านคอมพิวเตอร์ซึ่งทุกวันมีคนเข้าร้านมามากทั้งซื้ออุปกรณ์บ้าง
ซ่อมคอมฯบ้างซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของบ้านผมอยู่แล้ว
เสียเวลากันมามากแล้วผมเองก็ขอเริ่มต้นเรื่องของผมนะครับจะได้ไม่เสียเวลา
เรื่องของผมนี้เกิดขึ้น เมื่อเดือน ธันวาคมที่ผ่านมานี้เองครับ
ผมเองได้รับเลือกให้เป็นนักฟุตบอลของคณะไปแข่งกับทีมคณะอื่น ๆ
ในงานกีฬาของมหาวิทยาลัยซึ่งมีประจำทุกปีครับ
ซึ่งการแข่งขันฟุตบอลนี้เองที่ทำให้ ผมได้รู้จักกับผู้หญิง
คนหนึ่งซึ่งเธอเป็นลีดเดอร์ของคณะอื่นชื่อ ฟ้า ครับ
ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอนั้น ผมเองยังคงเฉย ๆ
อยู่เพราะว่าผมไม่ค่อยจะสนใจผู้หญิงซักเท่าไร
ไม่ใช่ว่าผมจะขี้เหล่นะครับหรือไม่หล่อหรอก
เพียงแต่ผมเคยมีอดีตที่ฝังเจ็บลึกเมื่อตอนอยู่มัธยมปลายครับ
ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสุดหัวใจ
ยอมเสียทุกอย่างแม้กระทั่งการเรียนเพื่อจะเอาใจเธอคนนี้ทุกอย่าง
แต่ผลของการทุ่มเทให้กับเธอคือ การโดนเธอหักหลังครับ
ผมยังจำคำที่เธอพูดกับผมได้เมื่อตอนที่ผมรู้ว่าเธอหลอกรักผมเพื่อเธอต้องการ
ประชดแฟนของเธอเท่านั้น คำที่เธอพูดออกมาจากปากก่อนที่เธอจะจากไป
"อยากโง่เองทำไม โดนสวมเขาตั้งนานแล้วยังไม่รู้อีกหรือว่าโดนผู้หญิงหลอก
ผู้ชายอะไรทั้งโง่ทั้งง้าวสุด ๆ ไปเลี้ยงควายซะ"
คำพูดคำนั้นเองครับที่ทำให้ผมต้องเกือบฆ่าเธอตาย
ดีนะที่เพื่อนของผมยังมาห้ามไว้ทัน ไม่งั้นอนาคตผมพังแน่
ตั้งแต่นั้นมาผมลืมอดีตที่เคยก้าวพลาดไปทั้งหมด
กลับลำมาเริ่มต้นใหม่จนสอบโควต้าได้คณะวิศวะอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
เอาละครับเข้าเรื่องต่อเถอะครับ ช่วงแรก ๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอชื่ออะไร
ผมคอยสังเกตเธออยู่นานเพราะเพื่อนผมเองอยากรู้จักกับเธอเหมือนกัน
ดูเธอเองเป็นคนที่สวยเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ทั้งขาวทั้งสวย
หุ่นเพรียวเหมือนนางแบบ
ทั้งเหล่าบรรดานักฟุตบอลคณะของเธอต่างติดเธอเป็นเกลียวและคนอื่นต่างก็ตาม
เธอติด ๆ เวลาที่ฟ้าไปไหนมาไหนต้องมีผู้ชายตามเธอเสมอ ผมเองอยู่มา 3
ปีรู้สึกว่าไม่ค่อยเห็นหน้าเธอบ่อยแต่เธอเองอยู่ปี 2 คณะศึกษาศาสตร์
เธออยู่มาตั้ง 2 ปีแล้วแต่ทำไมผมรู้สึกพึ่งเจอเธอครั้งแรก
คงเพราะผมนั้นมัวแต่หมกหมุ่นกับงานจนไม่มีเวลามาสนใจเหลียวแลใคร
แต่เรื่องของผมกับเธอก็เกิดขึ้นจนได้
หลังจากที่ผมแข่งฟุตบอลเสร็จโดยที่ทีมของผมชนะทีมศึกษาศาสตร์ไป 2-0
โดยผมยิงได้ทั้ง 2 ลูก
ผมกำลังเดินเข้าไปที่ห้องนักกีฬาของคณะเพื่อเตรียมเก็บข้าวของออกไป
ผมได้ยินเสียงดังห่างออกจากห้องผมไปนิดเดียว
เป็นเสียงผู้ชายกับผู้หญิงทะเลาะกัน
ช่วงแรกผมไม่สนใจเท่าไหรเพราะไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น
แต่ยิ่งนานขึ้นเสียงทะเลาะเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
ผมลองหยุดฟังดูก็พอฟังใจความได้ว่า
ผู้ชายมาสารภาพรักแต่ฝ่ายหญิงปฎิเสธพอนานเข้าผมก็ได้ยิน ผู้ชายพยายามจะ
ลวนลามฝ่ายหญิง เธอเองก็ร้องขอความช่วยเหลือ ผมซึ่งอยู่ใกล้ ๆ
ก็รีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะไม่ค่อยชอบฝู้ชายที่รังแกผู้หญิงอย่างนี้
ผมเข้าไปก็ต้องตกใจเพราะฝ่ายชายเองกำลังไล่ปล้ำฝ่ายหญิงอยู่ซึ่งฝ่ายหญิงเอง
ก็ดิ้นสุดฤทธิ์ ผมจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือเธอทันที
ส่วนฝ่ายชายเมื่อเห็นผมก็ตกใจพยายามที่จะชกผมแต่ผมก็สวนคืนไป 2
หมัดจนเขาเซแล้ววิ่งหนีไป ส่วนฝ่ายหญิงเองก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็น ฟ้า
นะเองซึ่งเธอบอกว่าถูกเพี่อนคณะเดียวกัน
ขอเธอเป็นแฟนแต่ถูกเธอปฎิเสธจึงโมโหพยายามจะปล้ำเธอ
แต่โชคดีที่เจอผมเข้ามาช่วยไว้ทัน ฟ้าเองขอบคุณผมซะยกใหญ่
เพราะเธอเพิ่งเชียร์เสร็จแต่กลับมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ เธอก็หมดกำลังใจ
ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงได้บอกว่า "อย่างไปคิดถึงมันเลย ลืมเสียเถอะครับ"
ผมก็กำลังเดินออกไป ฟ้าดึงมือผมไว้ให้หยุดแล้วถามชื่อผม
เรียนอยู่คณะอะไรเพื่อเธอจะได้จำไว้ว่ามีผมที่เคยช่วยเหลือเธออยู่
ผมเองก็ไม่อยากบอก
ชื่อให้เธอรู้เพราะผมถือว่าผมแค่เข้ามาช่วยเหลือเท่านั้นไม่ได้หวังอะไร
แต่ฟ้าเองออดอ้อนขอผมจนผมยอมบอกว่าผมชื่อเจษ อยู่คณะวิศวะ ปี3
หลังจากนั้นมาผมสังเกตเห็นเธอพยายามจะตามดูผมแต่ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
พอถึงวันแข่งขันกีฬาวันสุดท้ายทีมฟุตบอลของผมซึ่งแพ้ทีมแพทย์ศาสตร์ก่อนหน้า
นี้ก็อยู่ดูทีมอื่นแข่ง ผมเองก็มองเห็นเธอกำลังจ้องดูผมอยู่
ผมจึงลุกเดินหนีไป ฟ้าก็ตามมาหาแล้วถามว่าโกรธฟ้าหรือเปล่าที่ทำอย่างนี้
ผมบอกว่าไม่โกรธหรอกเพียงแต่ไม่เคยถูกผู้หญิงจ้องเอาอย่างนี้ เธอเองหัวเราะ
แล้วชวนผมไปกินข้าวเที่ยงหน้ามหาลัย
ผมเองก็ยอมไปกับเธอเพราะถูกลูกอ้อนของเธออีกนะแหละ
ระหว่างที่เราทานอาหารอยู่ในร้าน
เธอเองก็เล่าเรื่องให้ผมฟังว่าเธอเบื่อพวกคนที่มาตามเธอแจ
บางครั้งยังมีพวกที่ชอบเธอขนาดหนักแอบดักพบเธอแต่เธอก็หนีรอดไปได้
ผมเองฟังแล้วก็เห็นใจเธอที่ถูกผู้ชายทำอย่างนี้กับเธอแต่ผมเองก็ไม่อยากแสดง
ให้เธอเห็นเท่าไหร่จึงไม่พูดออกมา ฟ้าเองก็บอกผมว่าผมนั้นเป็นคนสุภาพ
พูดน้อย ใจเย็น ดูไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ แถมยังหล่ออยู่เหมือนกัน
ผมได้ยินก็เขินอายต้องแอบก้มหน้า พอฟ้าเห็นผมเขินก็หัวเราะชอบใจ
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ผมเห็นยิ้มของเธอก็ชอบเพราะเธอเองเป็นคนที่เวลายิ้มนี้จะน่ารักมากๆ
